Lo Pifraire D'aprés Félix Arnaudin et dit par Eric Astié

Qu'i avèva un còp un gojat qui èra hòrt abile en hòrt de causas.

Èra sustot hòrt bon sonaire : n'avèva pas son parion per har retrenir lo pifre, e, coma anava sovent har dançar tantòst d'un estrem, tantòst de l'aute per s'amassar quauques sòus, èra vengut a la fin que l'aperavan pas mei sonque : lo Pifraire.

Un jorn se'n tòrna d'una assemblada, en passar suu bòrd de l'arriu, se va véder aus sons pès un gran brochet estenut aquí suu sable, tot boca-obèrt : semblava dejà mitat mòrt.

— Adiu Pifraire, ce ditz lo peish.

— Adiu brochet, ce ditz l'aute.

— E'm volerés pas har un servici ?

— Perqué pas, se poish ?

— Totara, en sautar, soi tombat en hòra de l'arriu e que vau perir ací, ic vedes, se venes pas a la mea ajuda. Tòrna-me hens l'aiga te'n pregui. Se jamei au ton torn te tròbas en las cuentas, que harèi jo tanben tot çò que poderèi per tu.

— He ! Que vòs tu jamei poder har per jo ! ce ditz lo gojat en arríder.

— Saben pas...» ce ditz lo brochet.

Lo Pifraire qu'amassa lo peish, lo pòrta dens l'aiga e se tòrna préner lo camin, en bèth shiular.

d'après Felix Arnaudin Contes de la Lana Gran

Gasconha 1887